Parafia pw. Św. Marii Magdaleny w Ożarowie

W dniach 9-16 listopada bieżącego roku nasi parafianie wraz z księdzem proboszczem udadzą się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. 

W najbliższym czasie w naszym kościele testowany będzie nowy system nagłośnienia. Mamy nadzieję, że wpłynie to pozytywnie na jakość dźwięku w naszej świątyni

Cmentarz rzymskokatolicki w Ożarowie powstał najprawdopodobniej w połowie XIX wieku. Parafia Ożarów należąca w tym okresie do Dekanatu Wieluń przyjęła rozwiązania, które miały miejsce w samym Wieluniu, gdzie zakazano pochówków na cmentarzach przy kościołach św. Michała i św. Barbary i erygowano nowy cmentarz poza granicami miasta.
Inskrypcja na bramie cmentarnej (fragment starej pieśni pogrzebowej) nosząca datę z 1896 roku nie jest datą powstania cmentarza, lecz przypuszczalnie datą całkowitej jego regulacji .
Cmentarz powstał na gruntach plebańskich. Jego odległość od kościoła wynosi około dwieście metrów. Graniczy on od strony zachodniej bezpośrednio z zabudowaniami i ogrodem plebańskim, od którego odgradzał go najpierw drewniany płot, obecnie mur ceglany, postawiony przez ks. Jana Szycę. Północna strona cmentarza granicząca z łąką, w 2/3 ogrodzona była murem z kamienia „przedmojskiego”, w 1/3 drewnianym płotem. Płotem ogrodzony był cmentarz także od strony wschodniej i częściowo południowej - od wschodu w kierunku drewnianej bramy transportowej, obok której był głęboki dół na wapno potrzebne do budowy kościoła i bramy do wydzielonej kwatery cmentarza wielkości 30 x 50 m, ogrodzonej kutym metalowym płotkiem z piwnicami dla zmarłych z niemieckiej rodziny Mesków. Do tej części cmentarza prowadziła wprost z dworu świerkowa aleja. Część ogrodzenia między bramą Mesków i bramą główną aż do plebanii stanowił mur. W latach 60‑tych, kiedy ks. Jan Szyca poszerzył cmentarz o 2 m w kierunku wschodnim, płot w tej części cmentarza zastąpiono także murem. Za czasów ks. E. Skalika zlikwidowano bramę Mesków, pozostawiając tylko bramę do celów transportowych. Dziś cały cmentarz jest otoczony murem.
Centralnym punktem cmentarza jest wysoki krzyż ustawiony na wprost bramy głównej (inna niż pierwotna) , wymieniony w 2009 roku przez ks. Sławomira Kandziorę. Krzyż usytuowany w miejscu przecięcia się dwóch alejek dzieli cmentarz na 4 kwadraty. Jest to nowsza część cmentarza, którą od części starej,, również podzielonej na cztery kwadraty, z nagrobkami z początku XX wieku, oddziela alejka biegnąca od bramy transportowej do muru po stronie północnej.
W połowie drogi, od bramy do krzyża w kierunku zachodnim, odbija alejka, przy końcu której znajduje się grób żołnierzy września 1939 roku. Spoczywają w nim: Konrad Kolasiński, Witold Krakowski, Zygmunt Lipiński, Aleksander Kamiński , piechurzy z 1 batalionu 36 płk piechoty Legii Akademickiej z Warszawy. W kierunku północnym od ich mogiły jest grób żołnierzy Armii Krajowej, w którym spoczywają: Anastazja Kuc pseudonim „Kama” odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Franciszek Kuc pseudonim „Ślązak”. W tej samej kwaterze przy alejce odchodzącej od krzyża w kierunku zachodnim jest grób Mariana Belki, żołnierza, który poległ w walkach z bandami UPA.W alejce idącej od bramy głównej w kierunku wschodnim, po stronie lewej, znajduje się kolejna mogiła żołnierzy Armii Krajowej. Spoczywają w niej żołnierze z rodziny Jaskulskich: Lucjan Jaskulski - pseudonim „Morga”, członek ZWZ-AK i Helena Jaskulska - pseudonimy „Agna” i „Wera”, komendantka WSK Rejonu Działoszyn, Daniela Jaskulska - pseudonim „Iwa” i Włodzimierz Jaskulski pseudonimy - „Wroniec”, ”Grom”, „Mrok”, odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.
W tej samej kwaterze znajdują się trzy groby niemieckiej rodziny Mesków - właścicieli Ożarowa w latach 1882-1945. Miejsce wiecznego spoczynku znaleźli tu: rodzice Kuniberta Meske Juliusz i Waleria (zm. w roku 1917), Wiktor, syn Kuniberta (zm. w roku 1925 r.) i Kunibert Meske (zm. w roku 1943).
Na uwagę zasługuje mogiła księży Jana i Józefa Szyców, usytuowana po stronie lewej, w alejce odchodzącej od krzyża w kierunku wschodnimi, w części cmentarza stanowiącego do 1918 roku miejsce pochówku parafian z Przedmościa ( dziś groby parafian z Ożarowa z lat 70 i 80 XX wieku) . W tej samej kwaterze przy alejce za krzyżem, po stronie prawej, był grób Franciszka Pietrzaka, członka POW, który zginął w roku 1918 w akcji na kolejce skierowanej przeciwko Niemcom ( grób zlikwidowano w latach osiemdziesiątych XX wieku).
Zatrzymać można się także przy mogiłach Andrzeja Lewczyka, długoletniego organisty rodem z Mykanowa, Józefy Kusiak gospodyni księdza Jana Szycy i przy grobach małych dzieci, dla których na cmentarzu wydzielono specjalne miejsce.

Autor: Zofia Białas.

Maria Magdalena (gr. Μαρία ἡ Μαγδαληνή), także Maria z Magdali – według Biblii żyjąca w I w. n.e. kobieta pochodząca z wioski Magdala (Magdallah lub Migdal), obecnie Migdal. Należała do kręgu uczniów Jezusa. Przyłączyła się do niego po tym, gdy wypędził z niej siedem złych duchów^[2]. We wschodniej tradycji chrześcijaństwa przedstawiana jest jako niosąca olejki do grobu Chrystusa i świadek jego zmartwychwstania i jest szanowana jako „równa apostołom”. W tradycji łacińskiej przez wieki łączono ją z kobietą cudzołożną z Ewangelii św. Łukasza. Ukazywano ją wiernym, zwłaszcza kobietom, jako wzór nawróconej grzesznicy.

Maria Magdalena jest dwunastokrotnie wspominana w Nowym Testamencie, przez wszystkich czterech ewangelistów. Łukasz wymienił ją jako pierwszą wśród kobiet, uwolnionych przez Jezusa „od złych duchów i od chorób”, które towarzyszyły mu w jego publicznej działalności, obok Joanny i Zuzanny (Łk 8,1-3). Informację o niej uszczegółowił podając, że „opuściło /ją/ siedem złych duchów” (Łk 8,2; por. Mk 16,9; 15,40-41). W pozostałych Ewangeliach synoptycznych, Mateusza i Marka, oraz u św. Jana, Maria z Magdali pojawia się dopiero na końcu, ze względu na jej znaczenie w misterium paschalnym śmierci i zmartwychwstania Jezusa, które dokonało się w Jerozolimie w Judei. Jej postać jest częścią Ewangelii o ukrzyżowaniu Jezusa (Mk 15,40; Mt 27,55n; J 19,25). Wszyscy czterej też zgodnie piszą o niej jako o tej, która pierwsza przybyła do grobu Jezusa (Mk 16,1; Mt 28,1; Łk 24,10; J 20,1-3). Ewangeliści Marek i Jan to właśnie jej przypisali rolę pierwszej osoby, której ukazał się zmartwychwstały Jezus (por. Mk 16,9-10). Według Ewangelii Jana, Maria Magdalena sama wczesnym rankiem udała się do grobu i zobaczywszy pusty grób, zawiadomiła Szymona Piotra. Jednak zaskakująco użyta w opowiadaniu liczba mnoga: „nie wiemy, gdzie Go położono” (J 20,1-2) jest świadectwem, że Jan połączył dwie tradycje ustne – swoje źródło z przekazem znanym synoptykom, mówiącym o kilku kobietach u grobu^[6]. Gdy uczniowie przybyli na miejsce pochówku, ona pozostała na zewnątrz. Tam spotkała Jezusa, początkowo myląc go z ogrodnikiem. Była również pierwszą, która miała głosić zapowiedź zbawienia (por. J 20,18).

Dialog Chrystusa z Marią Magdaleną umieszczony w Ewangelii Jana w części opowiadającej o jego zmartwychwstaniu jest bardzo bogaty w treści teologiczne (por. J 20,11-18). Magdalena na początku nie rozpoznała Jezusa. Jak zwrócił uwagę Augustyn Jankowski OSB, fakt ten sugeruje, że Zmartwychwstałego mogą rozpoznać jedynie ci, którzy patrzą na niego oczami wiary, dzięki światłu łaski, a nie ci, którzy szukają prawdy jedynie po ludzku. Jest to typowy biblijny „dialog nieporozumienia”. Jezus nazwał Magdalenę po aramejsku „Mariam”, a ona Jezusa w tym samym języku „Mistrzu mój”. Ta reakcja Marii z Magdali świadczy, że spotkana postać była dla niej tożsama z tym, któremu towarzyszyła, i którego słuchała w czasie jego publicznej działalności, a którego z początku, z powodu odmiany, nie poznała. W typowym geście kobiet (por. Mt 28,9) rzuciła się Jezusowi do stóp, obejmując je. Jezus wzbraniał się przed tym. Jak zwrócił uwagę o. Jankowski, nie dlatego, że „człowiek tej ziemi nie może dotknąć istoty niebiańskiej”, gdyż w innych miejscach Ewangeliści mówią o zachęcie Jezusa, aby go dotykać (Łk 24,39; J 20,27). Powód wyjaśniają kolejne słowa Jezusa: „jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca”. Zapowiadają one bliskie Wniebowstąpienie Jezusa, który idzie, aby przygotować miejsce uczniom (por. J 14,2). Nazwał ich braćmi, gdyż zmartwychwstanie pogłębiło jego relację z uczniami.  Jezus żyje już w nowym porządku, którego częścią staną się kiedyś ci, którzy w niego uwierzyli . Chrystus paschalny niedługo otrzyma ostateczną konsekrację od Ojca poprzez zasiadanie po jego prawicy.